ฤดูหนาวนิวเคลียร์ เรียกมันว่าความหวาดระแวง หรือการหยั่งรู้อย่างเฉียบแหลม แต่มนุษย์ได้ไตร่ตรองมานานแล้ว ถึงความเป็นไปได้ที่จุดจบของโลกจะไม่เกิดขึ้น จากผลของสงครามเทพเจ้าหรืออุบัติเหตุทางจักรวาล แต่เกิดจากแนวโน้มการทำลายตนเองของเราเอง เมื่อเร่ร่อนอยู่ในป่าดึกดำบรรพ์ เราได้ไต่บันไดแห่งเทคโนโลยี ยึดครองอารยธรรม
และประกาศตัวเองว่าเป็นจ้าวแห่งโลก แต่เราจะครอบครองอาณาจักรของเราได้นานแค่ไหนโดยไม่ทำลายตัวเองหากเราไม่ได้เรียนรู้อะไรอื่นจาก 2001 จอมจักรวาล นั่นคือถ้าคุณให้กระดูกลิง มันจะทุบลิงตัวอื่นจนตายอย่างเลี่ยงไม่ได้ ด้วยพันธุกรรมที่หลอมรวมเข้ากับอดีตอันโหดร้ายของเรา เราได้ตัดเส้นทางที่โชกไปด้วยเลือดตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา
เราได้ทำลายอารยธรรม ทำสงคราม และทำให้ใบหน้าของโลกมีรอยแผลเป็นด้วยความก้าวหน้าของเรา และอาวุธของเราก็ทรงพลังมากขึ้นหลังจากประสบความสำเร็จ ในการทดสอบอาวุธนิวเคลียร์ครั้งแรก เมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2488 ผู้อำนวยการโครงการแมนฮัตตันเจ โรเบิร์ต ออพเพนไฮเมอร์ ครุ่นคิดเกี่ยวกับผลกระทบที่ร้ายแรง
ต่อมาเขาได้ยกคำพูดจากภควัทคีตา ที่มีชื่อเสียง ตอนนี้ฉันกลายเป็นความตายแล้ว เป็นผู้ทำลายล้างโลก ในช่วงหลายทศวรรษหลังการระเบิดครั้งนั้น มนุษยชาติต่างหวาดกลัวอาวุธปรมาณู เมื่อคลังแสงนิวเคลียร์ทั่วโลกขยายตัว ความกลัวของเราต่อสายพันธุ์ของสงครามก็เช่นกันเราอาจปลดปล่อยมันออกมาด้วย ขณะที่นักวิทยาศาสตร์ค้นคว้า ความเป็นไปได้ของความขัดแย้งดังกล่าว
คำศัพท์ใหม่ก็เข้าสู่ภาษาสาธารณะ ฤดูหนาวนิวเคลียร์ หากการพบเห็นเมฆรูปเห็ดที่ลุกไหม้เหนือเส้นขอบฟ้า แสดงว่าโลกอาจจบลงด้วย ฤดูหนาวนิวเคลียร์ จะนำเสนอความคิดที่ว่ามนุษยชาติ หลังสงครามโลกครั้งที่ 3 อาจตายด้วยเสียงครวญคราง ตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1980 สถานการณ์นี้ได้แทรกซึมเข้าไป ในภาพอนาคตอันน่าหดหู่ที่สุดของเรา
ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็สว่างไสวด้วยรัศมีของดวงอาทิตย์ นับพันดวง ชีวิตนับล้านมอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน ในที่สุดเมื่อพายุเพลิงนิวเคลียร์เผาผลาญเมืองและป่าไม้ ควันที่ลอยขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ จะฝังตัวดาวเคราะห์ไว้ในกลุ่มเมฆเถ้าถ่านสีดำ ผลที่ตามมา คือความมืดในตอนเที่ยง อุณหภูมิที่ลดลง และการตายของสิ่งมีชีวิตบนโลกในที่สุด สงครามนิวเคลียร์และชั้นบรรยากาศ
ทฤษฎีของฤดูหนาวนิวเคลียร์ เป็นหนึ่งในความเสียหายของหลักประกันทางสิ่งแวดล้อมแม้ว่าการโจมตีด้วยนิวเคลียร์ อาจมุ่งเป้าไปที่โครงสร้างพื้นฐานทางทหารของประเทศหรือศูนย์ประชากร การโจมตีดังกล่าวอาจก่อให้เกิดอันตรายอย่างใหญ่หลวงต่อชั้นบรรยากาศของโลก เป็นเรื่องง่ายที่จะรับอากาศที่เราหายใจ แต่บรรยากาศเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของทุกชีวิตบนโลกใบนี้
ในความเป็นจริง นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่ามันมีวิวัฒนาการร่วมกันจนถึงสถานะปัจจุบันพร้อมกับสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวของโลกช่วยปกป้องเราจากรังสีดวงอาทิตย์ ในระดับที่เป็นอันตราย แต่ยังช่วยให้ดวงอาทิตย์ทำให้โลกของเราร้อนขึ้นด้วยแสงแดดส่องผ่านชั้นบรรยากาศและทำให้พื้นผิวโลกอุ่นขึ้น ซึ่งจะปล่อยรังสีจากพื้นดินที่ทำให้อากาศร้อนขึ้น
หากขี้เถ้าเพียงพอจากการเผาเมืองและป่าไม้ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า มันจะทำงานเป็นร่มได้อย่างมีประสิทธิภาพ ปกป้องพื้นที่ส่วนใหญ่ของโลกจากดวงอาทิตย์ หากคุณลดปริมาณแสงแดดที่ส่องมายังพื้นผิว คุณจะลดอุณหภูมิบรรยากาศที่เกิดขึ้นผลนี้รวมไปถึง อาจรบกวนการสังเคราะห์แสงด้วย ตัวอย่างของสถานการณ์นี้เกิดขึ้นในระดับที่เล็กกว่าในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา
ตัวอย่างเช่น การปะทุของภูเขาไฟกรากะตัวในอินโดนีเซียในปี พ.ศ. 2426 ได้พ่นเถ้าภูเขาไฟจำนวนมากขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศเพื่อลดอุณหภูมิโลกลง 2.2 องศาฟาเรนไฮต์ ตลอดทั้งปี ทศวรรษก่อนหน้านี้ ในปี พ.ศ. 2358 การปะทุของภูเขาแทมโบราในอินโดนีเซียได้บดบังแสงแดดที่เพียงพอทั่วโลก ทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า ปีที่ไม่มีฤดูร้อน
ในปีต่อมา ผู้อยู่อาศัยในสหรัฐอเมริกาประสบปัญหาหิมะตกในฤดูร้อนและอุณหภูมิระหว่าง 5 ถึง 10 องศาฟาเรนไฮต์ น้อยกว่าค่าเฉลี่ย อุณหภูมิที่ลดลงนี้ทำลายพืชผลและทำให้มีผู้เสียชีวิตหลายแสนคน ไม่นับรวมผู้เสียชีวิตในอินโดนีเซีย นักโบราณคดีบางคนตั้งทฤษฎีว่าหายนะครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้นเมื่อ 65 ล้านปีก่อนเมื่อดาวเคราะห์น้อยชนโลก เรียกว่าเหตุการณ์การสูญพันธุ์ของเขตแดน KT
ผู้เชี่ยวชาญบางคนเชื่อว่าการชนครั้งนี้ อาจพ่นเถ้าถ่านและเศษซากสู่ชั้นบรรยากาศมากพอที่จะก่อให้เกิดผลกระทบในฤดูหนาว สมมติฐานนี้เหมือนกับฤดูหนาวนิวเคลียร์ เพียงแต่มีวิธีการสร้างเศษซากในชั้นบรรยากาศต่างกันเท่านั้น นักบรรพชีวินวิทยาบางคนสงสัยว่าฤดูหนาวที่ส่งผลกระทบเช่น นี้ทำให้ไดโนเสาร์สูญพันธุ์ ภัยธรรมชาติไม่ได้เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิที่พิสูจน์แล้วเท่านั้น
ในช่วงใกล้สงครามอ่าวเปอร์เซียในปี 1991 ประธานาธิบดีซัดดัม ฮุสเซน ของประเทศอิรัก ได้จุดไฟเผาบ่อน้ำมันคูเวต 736 บ่อ ไฟโหมกระหน่ำเป็นเวลา 9 เดือน ในระหว่างนั้นอุณหภูมิอากาศเฉลี่ยในท้องถิ่นลดลง 18.3 องศาฟาเรนไฮต์ มันเป็นเหตุการณ์ที่รุนแรงมาก อย่างที่ตัวอย่างเหล่านี้ดูเหมือนว่า นักทฤษฎีฤดูหนาวนิวเคลียร์ให้การคาดการณ์ที่เยือกเย็นกว่านั้น
หากสงครามนิวเคลียร์ปะทุขึ้นระหว่างมหาอำนาจนิวเคลียร์ของสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตในขณะนั้น ในช่วงทศวรรษที่ 1980 นักทฤษฎีคาดการณ์ว่าอุณหภูมิจะลดลง ในช่วงทศวรรษที่ยาวนานถึง 72 องศาฟาเรนไฮต์ ฤดูหนาวเช่นนี้สามารถยุติการทำลายล้างที่เริ่มขึ้นของสงครามนิวเคลียร์ ส่งผู้รอดชีวิตไปสู่เส้นทางที่หนาวเหน็บแห่งความอดอยากและความอดอยาก
บทความที่น่าสนใจ : ระเบิดมือ การอธิบายและให้ความรู้เกี่ยวกับความเป็นมาของระเบิดมือ
